Hallo eenzaamheid

tja... nu word het toch wel duidelijk.. de fase in mijn cf carrière genaamd eenzaamheid is aangebroken!
Lig ik dan, eenzaam en alleen de hele dag op mijn kamertje in Utrecht.. zonder leuke mensen om me heen, te wachten tot het half 7 is als ik geluk heb om 5 over half 7 een bekende kop de hoek om komt die me meteen troost en me lieve woordjes toefluister en me lief over me hoofd aait tot ik weer een beetje rustig ben! Ohhh joh screening doe ik even!! Nee dus niet.. het is zwaar heel erg zwaar, lichamelijk niet zo zeer daar zet je je overheen, maar geestelijk is het niet meer te doen! De woorden "nieuwe longen" maken me even niet meer blij maar heel erg bang! Want mijn longen blijken er toch slechter uit te zien, en ik schijn toch zieker te zijn dan "ze"dachten... Mijn longen gaan niet meer 2 tot 3 jaar mee zoals ik met ze afgesproken had, maar ik moet blij zijn als ze het nog even een jaartje volhouden! er word overlegt en vergaderd geobserveerd en weer overlegt...
Dokter op bezoek... heel verhaal met de woorden erin "we zijn aan het kijken of we je niet al meteen op de versnelde lijst moeten zetten want je bent toch wel heel erg ziek" we lullen er overheen, maar als hij weg is kijk ik toch even bang naar mama!! Zei hij nou versnelde lijst?? bedoeld hij urgentie? nee toch? Neeeeeeeeej joh ! of wel? ja dus! hij bedoeld het wel! Eerst maar even zo op de lijst en nog geen paniek hoor, maar het is in overleg als ik de aardige dokter moet geloven..En dat is een beetje de dag, dat ik stiekem een beetje ingezakt ben, dat ik ga nadenken en even niet meer stationair loop! mijn gevoel erbij komt en na ga denken over de toekomst! Het woord long transplantatie heeft deze weken voor mij een andere betekenis gekregen, een betekenis die me kippenvel bezorgd en even niet meer zo stoer maakt! Ik kijk naar Lisa mijn Queen, ziek op en klaar met haar longen, zij kan het , natuurlijk is ze bang maar zij is stoer,ik niet!!!! ik ben niet meer stoer, ik kan het niet, nu nog niet!!! het gaat me te snel... het gaat te snel!!! ik hou het niet meer bij... Het is niet dat ik er langzaam aan kan wennen... weer word ik voor de leeuwen gegooid en moet ik het in me hoofd maar zo snel mogelijk weer accepteren voor mezelf anders zak ik meteen door de grond!! en daar komt dan me rijtje weer wat ik zo graag nog wil, met wie en waar hoevaak en hoelaat ! Ik wil er geen rekening mee moeten houden dat ik opgeroepen kan worden binnen nu en een jaar! ik heb geen tijd, ik moet dingen doen! heb het druk en wil leven! Gek word ik hier in dit hokje in Utrecht, en banger dan dit ben ik nog nooit geweest, de meeste vrienden die niet komen of kunnen komen, maar die ik toch zo hard nodig heb... mijn familie die het druk heeft, de beesten , gezelligheid en lachen en samen zijn... mijn wereld is vanaf nu veranderd...het gaat allemaal te snel!! welkom eenzaamheid!!!!!