Sensatie, sensatie!!

Ja het was weer is een keer spannend rondom Lielie!
Ik was al een paar dagen flink ziek, kotsen , kotsen en nog eens kotsen, nix bleef er meer in, zelfs geen water! Nou echt vrolijk word je daar niet van, ondertussen nog wat longbloedingen en koorts en nog wat flauwe standaard cf dingen! Toch nog maar even afkijken, het ging tenslotten af en toe een kwartiertje wat beter.... Gelukkig was mijn moesje een paar dagen al in ons huisje komen helpen en komen "oppassen" dus was ik niet alleen!! Woensdag was ik toch wel behoorlijk ziek.... en belde ik naar Maastricht om te vragen of ik de dag erna ( donderdag dus ) misschien opgenomen kon worden, want dit schoot natuurlijk niet op, was helemaal op aan het raken en uitgeput en zelf zou ik er toch niet overheen komen!! ! Ik was toen al lichtelijk van de wereld en in paniek maar dacht het nog wel even uit te houden thuis, ik ben tenslotten een bikkel he!!!! Dat moet je wel in ere houden!!! Maar goed, Mama was even naar de tandarts en de aflos "oppas" ons Fransje , was bij mij om me een beetje in de gate te houden, en te dienen als "personal slave".. aangezien ik geen cm kon verschuiven omdat ik dan al dood ging van benauwdheid en gewoon omviel omdat ik al 3 dagen geen slok drinken en geen hap eten binnen had gekregen was ik nogal aangewezen op mijn lieve familie! Maar goed........ mama komt thuis, en schrikt zich dood........ uhhhh en veel meer weet ik niet meer... wel dat ik heel erg in paniek raakte en riep dat ik niet dood wilde!! En dat ik snel naar het ziekenhuis wou... maar niet met de auto, ik dacht maar een ding niet in die benzine lucht van ons mam zn auto'tje.. Dus mama Maastricht bellen, huisarts voor een ambulance, en 20 min later was ik met de ambulance met volle sjoem en blauwe lichtjes aan onderweg naar Maastricht! De rit leek wel een eeuwigheid te duren voor mijn gevoel wel 2 dagen! natuurlijk waren we er redelijk snel, en werd ik op de EHBO gedropt, daar schrokken ze natuurlijk ook nogal, de arts die ik daar zag had me nog nooit zo gezien, en ik werd meteen aan allerlei meters en slangen en infuzen gelegd. Ik had een hartslag van 190 terwijl ik gewoon op een stoel zat... dan ben je dus de marathon aan het lopen, en dan moet je toch al wel ff gerent hebben wil je dat halen! saturatie was ook te laag dus wat meer liters zuurstof naar binnen, foto'tje en wachten! Kwartiertje ( ik ga af op wat ik gehoord heb he haha) later kwam de arts zeggen dat ze me op de intensive care gingen leggen! Ze wilde me toch even goed in de gate houden en zoals ik nu was was het verre van goed! Ik was compleet uitgedroogd en uitgeput en ontzettend bang. Maar goed dat ik er zelf niet veel meer van weet! Eenmaal op de ic aan allerlei toeters en bellen aangesloten elke minuut een andere dokter aan je bed, nog meer slangen, nog meer infuzen! Geen pretje! Gelukkig mocht mijn lieve dinges blijven slapen en die heeft me toch rustig gekregen, uiteindelijk toch in slaap gevallen en de volgende dag was ik een stuk fitter!! Kon weer een beetje denken en was niet meer zo sloom en afwezig! Goed nieuws.....
uiteindelijk besloten dat ik van de ic af kon, als er ergens plaats zou zijn. Maar dat was er niet dus moest ik nog een nachtje daar blijven! Vandaag ben ik overgegaan naar een andere afd. niet naar a3 want dat ligt nog vol! Maandag kan ik over naar a3 ! Krijg nu gewoon weer een cocktailtje antibiotica en voeding via het infuus, omdat ik zelf niks binnen hou! Heb het nog behoorlijk zwaar en ben nog heel erg moe en snel benauwd! Maar tja... ik ben toch sterker onkruid dan ik dacht... dus we gaan maar gewoon weer door, en dan maar hopen dat er ooit snel, misschien "nieuwe"longen voor me zijn, zodat ik weer is kan gaan genieten van alles, want ik kan je zeggen, een leuk leventje is dit niet meer!